Rick Zijp

Begeleider op woonhuis Lohengrin, locatie Scorlewald

“Ambulancechauffeur, dat wilde ik eigenlijk worden.” In plaats daarvan heeft Rick vijfentwintig jaar als vrachtwagenchauffeur gewerkt. “Bij het bedrijf waar ik tijdens mijn transportopleiding stage heb gelopen, vroegen ze of ik wilde blijven. Het is me eigenlijk een beetje overkomen. En ik was er best goed in, al zeg ik het zelf. Toch was het een wereld waar ik me niet echt thuis voelde. Door de gesprekken met de begeleider van mijn zwaar autistische broer zijn mijn ogen opengegaan.”

Waar waren we gebleven?

Kale kop, stoere gast. Wie in zijn ogen kijkt, ziet de echte Rick: zacht en zorgzaam. En kordaat. Dat blijkt als er twee bewoners met veel lawaai thuiskomen. “Die twee gaan niet altijd lekker met elkaar. Ik begeleid ze even naar hun kamers.” De ene man kijkt stuurs en de andere man spreekt met stemverheffing, schopt tegen een bijzettafeltje om zijn gevoelens uit te drukken. Rick praat op ze in en stuurt ieder resoluut naar een kant. “Zo, waar waren we gebleven?”

Het voelt nog steeds als vakantie

“Ja, de verstandelijke gehandicaptenzorg. Toen ik hier bij het Scorlewald kwam solliciteren, wist ik het meteen. Het is een dorp. Mensen wonen en werken hier, het is hun leven. En kijk eens om je heen. Fantastisch toch?!” Rick wijst door de huiskamer van Lohengrin naar buiten. Richting groen: tuin, bos en weiland. “Heerlijk rustgevend en je wandelt zo naar de duinen. Ik werk hier nu twee jaar en het voelt nog steeds als vakantie. Nee, ik heb totaal geen heimwee naar de vrachtwagen.”

Iedere bewoner vraagt om andere zorg

Rick volgde de eenjarige Skillz-opleiding van de Raphaëlstichting. “Ik heb vorige week het laatste examen gedaan. De mensen waarmee ik de opleiding heb gedaan, die ga ik wel missen. Het was fijn om ervaringen te delen. Maar ach, dat kan hier ook. We hebben een fijn team, alles gaat in goed overleg. En het werk is leuk. De bewoners, het voelt als familie. We eten samen, doen spelletjes en ik help ze uit en naar bed. Dat is maatwerk, iedere bewoner vraagt om andere zorg.”

Er is meer tussen hemel en aarde

“Mijn collega’s uit de transportwereld reageerden verschillend, enthousiast of afwijzend. Met name de lichamelijke verzorging schrok ze af. Voor mij is dat nooit een probleem geweest. Het is een klein en vanzelfsprekend onderdeel van mijn werk. Ook in de antroposofische benadering kan ik me vinden. Tijdens de opleiding hebben we daar veel over geleerd. Ik ben niet gelovig, maar het gedachtegoed is mooi. Er is meer tussen hemel en aarde, dat voel je ook als je hier rondloopt.”