Cees Zwemmer

Begeleider op woonhuis Lohengrin, locatie Scorlewald

“Twaalf jaar werkt Cees nu bij Lohengrin. “Ik ben de langst werkzame Lohengriner.” Voor de duidelijkheid, Lohengrin is de naam van het huis waar Cees als begeleider werkt, onderdeel van locatie Scorlewald in Schoorl. “Ik ben hier terechtgekomen via een cursus Argentijnse tango. Een andere deelnemer hoorde dat ik een baan in de zorg zocht en nodigde mij uit om hier een weekje mee te lopen. Het voelde meteen goed. Na een korte stage in de keuken heb ik naar mijn huidige functie gesolliciteerd.”

Een leven met meer betekenis

“Nooit meer weggegaan.” Cees werkte daarvoor als kwaliteitscontroleur bij een levensmiddelenbedrijf en was op zoek naar een leven met meer betekenis. “De wind was uit de zeilen. Zo voelde dat echt.” Zijn werk als begeleider in de verstandelijk gehandicaptenzorg heeft die wind ruimschoots teruggebracht. “Ik heb hier zoveel over mezelf en over het leven geleerd. De interne mbo-opleiding Medewerker Maatschappelijke Zorg (MMZ) met antroposofische achtergrond heeft me op weg geholpen, maar leren doe ik nog steeds.

Over antroposofie en het spirituele

Cees leest bijvoorbeeld veel over antroposofie. “En van Clemens Dijkstra (orthopedagoog, gz-psycholoog en psychotherapeut), tot zijn recente pensioen heeft hij hier op Scorlewald gewerkt, heb ik veel geleerd. Onlangs zijn we met een aantal collega’s naar een meerdaagse conferentie in het Zwiterse Dornach geweest. Daar staat het Goetheanum, het internationale centrum voor de antroposofie. Erg inspirerend!”

Een rijker mens

Bewoners kunnen zich niet altijd even goed uiten. “Dan moet je niet te snel oordelen, maar nadenken en met collega’s praten over wat je denkt te zien. Ook een nachtje ergens over slapen kan nieuwe inzichten geven. Ik heb geleerd met een bredere, antroposofische blik naar mensen en hun omgeving te kijken. Dit werk is niet altijd makkelijk. Je krijgt het niet cadeau, maar het heeft me in spiritueel opzicht absoluut een rijker mens gemaakt.”

Op een ander spoor

Ook privé heeft Cees een totaal ander leven. Hij volgt zijn gevoel. Dat merk je als je met hem praat. “Het leven biedt kansen, voor mij is dat werken bij de Raphaëlstichting geweest. Het heeft me op een ander spoor gezet, dichter bij mezelf en de mensen om mij heen. Een fijn gevoel, maar ook kwetsbaar. Enkele weken geleden is er onverwacht een bewoner overleden. Verongelukt.”

Lief en leed

Cees valt even stil, denkt terug aan het moment dat hij die boodschap kreeg. “Iedereen was er kapot van, collega’s en bewoners. Het voelde alsof er een familielid was overleden.” Even later – als Cees in gesprek is met een bewoner, die snel pratend oog in oog staat met hem - komt het overlijden ook voorbij. “Het is een paar maanden geleden, maar het verdriet is zeker niet weg. Het is fantastisch om in een team te kunnen werken waarin je lief en leed met elkaar deelt en samen voor de bewoners zorgt.”